वेडात मराठे वीर दौडले सात !

“श्रुति धन्य जाहल्या श्रवुनि आपुली वार्ता

रण सोडुनि सेनासागर अमुचे पळता

अबलाहि घरोघर ख-या लाजतिल आता

भर दिवसा आम्हा दिसू लागली रात”

वेडात मराठे वीर दौडले सात !

ते कठोर अक्षर एक एक त्यातील

जाळीत चालले कणखर ताठर दील

“माघारी वळणे नाही मराठी शील

विसरला महाशय काय लाविता जात?”

वेडात मराठे वीर दौडले सात !

 

वर भिवई चढली दात दाबती ओठ

छातीवर तुटली पटबंदाची गाठ

डोळ्यांत उठे काहूर ओलवे काठ

म्यानातुन उसळे तरवारीची पात
वेडात मराठे वीर दौडले सात !

 

“जरी काल दाविली प्रभु, गनिमांना पाठ

जरी काल विसरलो जरा मराठी जात

हा असा धावतो आज अरी-शिबिरात

तव मानकरी हा घेउनि शीर करात”

वेडात मराठे वीर दौडले सात !

ते फिरता बाजुस डोळे किंचित ओले
सरदार सहा सरसावुनि उठले शेले
रिकिबीत टाकले पाय, झेलले भाले
उसळले धुळीचे मेघ सात, निमिषात
वेडात मराठे वीर दौडले सात !

आश्चर्यमुग्ध टाकून मागुती सेना
अपमान बुजविण्या सात अर्पुनी माना
छावणीत शिरले थेट, भेट गनिमांना
कोसळल्या उल्का जळत सात दर्यात
वेडात मराठे वीर दौडले सात !

खालून आग, वर आग, आग बाजूंनी,
समशेर उसळली सहस्र क्रूर इमानी,
गर्दीत लोपले सात जीव ते मानी
खग सात जळाले अभिमानी वणव्यात
वेडात मराठे वीर दौडले सात !

दगडांवर दिसतिल अजुनि तेथल्या टाचा
ओढ्यात तरंगे अजुनि रंग रक्‍ताचा
क्षितिजावर उठतो अजुनि मेघ मातीचा
अद्याप विराणी कुणि वा-यावर गात
वेडात मराठे वीर दौडले सात !

-      कुसुमाग्रज      नाशिक, 1936